برباد رفته، از یاد رفته

 سعی می کنم دیگه تو وبلاگم غر غر نکنم اما غر دونیم هی پر می شه.یه نفر که همچین دوست هم نبود  پنج ماه پیش  یه میلیون و دویست ازم گرفت و گفت یک ماهه بم پس می ده اما حالا که شدید پول لازم شدم وبش گفتم فل برباد رفته، از یاد رفته...

 

یهو میل عجیبی به پیشرفت پیدا کردم .از این حس قند تو دلم آب شد. دلم یکی رو خواست که براش همه ی زوایای این میل عمیق رو توضیح بدم و اون هم با ذوق تشویقم کنه.

 

 

برباد رفته، از یاد رفته...

 

خیلی دلگیر بودم اما خواستم که خوب خداحافظی کنم با دوستم که بره شهرشون و من چند روزی بیشتر بمونم. دوستانه ترین کاری که تونستم بکنم این بود که موهاش رو با کش موهام ببندم که بعدش  صورتشو ببوسم و تمام.

بعد از ظهر بهم پیام داد فاطمه خیلی دوستت دارم می دونی که.اما باز نکردم پیامشو.شاید هیچ وقت باز نکنم.

 

پ.ن:تو خوابگاهی که هستم، غیر از من و یکی دو نفر دیگه هیچ کس نیست.درست همین حالا نشستم و با یه حس فرح بخشی با صدای بلند گریه می کنم. از این حجم تنهایی تو این تهران بزرگ خیلی دلم گرفته.

برباد رفته، از یاد رفته...

 پنج شنبه پیش چقدر خوب بود که انگار همه ی فشارای عالم از روم برداشته شد. شب بلیط داشتم و ظهرش رفتم بیمارستان امام خمینی دوست عزیز رو ببینم .با یه دسته گل نرگس. قصد داشتم قبل برگشتنم یه جای خوب فوتبال برباد رفته، از یاد رفته...

 

سلام بر کسانی که بیهوده دوستشان داشتم...

محمود درویش

برباد رفته، از یاد رفته...